To też częste. Jednak nie wszyscy potrafią. Nie każdy jest w stanie się przystosować, nie każdy potrafi znaleźć jakąkolwiek nić porozumienia ze światem, z ludźmi, z samym sobą. Nie wszyscy mają wystarczająco siły, nadziei. Niektórzy wszystko widzą poprzez ciemne okulary. Takie są dzieci z dworca ZOO. Pragną uciec, pragną bliskości, światła, co często sprawia, że parzą się albo płoną. Świat może być dobry. Kiedy się dobrze przyćpa.

„Czułam się jak we wspaniałej, nowej rodzinie. Nie mówiłam dużo, ale miałam, wiedziałam, że mogłabym z nimi rozmawiać o wszystkim. Heroina zrobiła z nas rodzeństwo. Wszyscy byliśmy równi. Potrafiłabym zdradzić im najskrytsze myśli. Czułam się szczęśliwa jak nigdy dotąd. Spaliśmy w jednym łóżku. Nikt mnie nawet nie dotknął. Byliśmy przecież rodzeństwem, heroinowym rodzeństwem”.

autor: Christiane F. / tłumaczenie: Ryszard Turczyn
reżyseria: Sebastian Oberc
dramaturgia: Bartek Harat, Sebastian Oberc
muzyka: Adrian Konarski
aranżacja przestrzeni: Sebastian Oberc
choreografia: Iwona Olszowska, kostiumy: Monika Kufel
reżyseria świateł: Ana Nowicka

obsada: Paulina Michta, Paulina Napora, Ana Nowicka, Alina Szczegielniak, Ewelina Walczak, Roman Gancarczyk, Maciej Charyton, Dawid Pirański, Dominik Stroka, Mikołaj Śmierzchalski, Damian Wierzbicki

Czas trwania: 210 minut (jedna przerwa)

W spektaklu użyte jest światło stroboskopowe.

foto. Piotrz Kubic / Teatr Barakah