Josephine Foster

Północnoamerykańska artystka Josephine Foster (ur. 1974): wokalistka, multiinstrumentalistka, kompozytorka. Znana z tego, że tchnęła nowe życie w archaiczne formy muzyczne, uosabiając kulturową archeologię starej, dziwnej Ameryki Harry’ego Smitha, wykorzystała swój świdrujący mezzosopran i interpretacyjny dowcip by przez dwie dekad samodzielnie produkować swoje piękne nagrania.

Jak powiedział Jarry, anachronizm, krzyżowanie się różnych czasów, tworzy wieczność, a anachroniczny jest trafnym przymiotnikiem do opisania wyjątkowego śpiewnika Foster, który rozpoczął się na Górzystym Zachodzie (gdzie w wieku 15 lat miała swój pierwszy koncert, wykonując hymny w kościele z bali). Jej niesamowity tembr nadaje jej paradoksalnie rustykalny splendor, pomimo pewnej nieśmiałości scenicznej.

W wieku 20 lat, gdy zanurzyła się w chicagowskiej scenie rockowej i free jazzowej, jej aspiracje operowe odeszły w niepamięć.

Następnie przekroczyła Atlantyk na ponad dekadę, osiadając w ziemistym krajobrazie wiejskiej Hiszpanii. Znaczenie rezydencji nagraniowych w Nashville pomogło ukształtować jej płodną twórczość, wydawanie albumów solowych i zespołowych, prowadzenie różnych zespołów na trasie po całym świecie i w studiu.

Foster czerpie z duchowych studni poza granicami przestrzeni i czasu, a jej występy są hipnotyzujące. Oniryczny głos, który przeplata się z jej charakterystyczną grą na gitarze, fortepianie, harfie i autoharpie, folkowo-artystyczne piosenki w zaskakujących muzycznych aranżacjach, są często zabawnie rozwinięte. I chociaż preferuje fortepian lub organy, prawdopodobnie zagra na każdej gitarze, jaką jej podadzą.

Wiele z jej albumów, w tym country-bluesowy/Americana „No Harm Done” (2020), gotycki „Godmother” (2022) i inne, są wydane przez Fire Records.