Według Carla Gustava Junga „persona” to nasze drugie „ja” – maska tworzona na potrzeby innych, by spełniać ich oczekiwania. Za nią kryje się „cień” – mroczne pokusy, tłumione pragnienia, niewygodne prawdy. Tytułowe K2 symbolizuje dwie kobiety: matkę i córkę, których relacja przekracza granice realizmu. W spektaklu aktorki nie tylko odgrywają, lecz personifikują te postacie, osadzone w jungowskim dualizmie persony i cienia.

Sztuka czerpie inspirację z pełnych emocjonalnego napięcia filmów Ingmara Bergmana, takich jak Persona czy Jesienna sonata, reinterpretując ich tematykę w nowy, intensywny sposób.

Twórczynie spektaklu badają ewolucję postaci matki – od dominującej, królewskiej, surowej lub obojętnej do matki współodczuwającej, gotowej przekroczyć granice własnego egoizmu. Czy w cieniu takiej matki córka może się rozwinąć? Co musi się wydarzyć, by odzyskała poczucie własnej wartości? Czy przebaczenie w relacji matka–córka jest w ogóle możliwe?

Po latach chłodu, czy wystarczy jeden ciepły gest, by przynieść katharsis – oczyszczenie, pojednanie, zadośćuczynienie? Jaką siłą trzeba dysponować, by w tej naznaczonej pępowiną relacji, pełnej miłości i nienawiści, przyciągania i odpychania, odnaleźć prawdziwą bliskość? Czy to może się wydarzyć – zarówno na scenie, jak i w życiu?

Reżyseria: Magdalena Łazarkiewicz
Scenariusz: Anna Burzyńska, Magdalena Łazarkiewicz
Muzyka: Antoni Komasa-Łazarkiewicz, Mary Komasa
Choreografia: Anna Maria Krysiak
Scenografia i kostiumy: Monika Kufel
Charakteryzacja: Kacper Styczyński
Multimedia: Szymon Budzyn, Krzysztof Marchlak, Michał Nowicki, Michał Stawski
Głos konferansjera: Łukasz Maciejewski
Obsada: Dominika Bednarczyk-Krzyżowska, Sara Celler-Jezierska