Druga połowa XX wieku przyniosła przełom w rzeźbie, co szczególnie wyraźnie przejawia się w rosnącym znaczeniu koncepcji przestrzeni. Skutkiem tego był odejście od rzeźby figuralnej na rzecz eksperymentalnych form, takich jak instalacje i environment. Figura, choć przestała dominować w rzeźbie, nadal pozostaje ważnym motywem twórczych poszukiwań. Przekształcana i deformowana, ilustruje napięcie między tradycją akademicką a awangardowymi tendencjami, stając się nośnikiem nowych znaczeń. XX i XXI wiek w rzeźbie to również eksploracja nowych materiałów oraz świeże podejście do tradycyjnych tworzyw.

Ze względu na ograniczoną przestrzeń ekspozycji pokaz rzeźb jest syntetyczny, koncentrując się na kilku wątkach tematycznych. Są one widoczne zarówno w treści, jak i w formie prezentowanych dzieł.

Motywy takie jak cielesność, ciało jako symbol, pamięć oraz konstrukcyjny nurt twórczości przenika wspólna idea przestrzeni i przestrzenności.

Wystawa prezentuje zarówno dzieła uznanych mistrzów, jak i twórców mniej znanych lub niesłusznie zapomnianych. Staranny dobór oraz układ prac zachęcają do odkrycia na nowo polskiej rzeźby nowoczesnej, zarówno w jej kanonicznych, jak i nieoczywistych przejawach.