Zespół wyłonił się w 1977 roku z krakowskiego kabaretu studenckiego o tej samej nazwie. Do dzisiaj dał kilka tysięcy koncertów w kraju i zagranicą (USA, Kanada, Australia, ZSRR), nagrał wiele płyt ( złote i platynowe) , znanych przynajmniej dwóm pokoleniom Polaków. Teksty i muzyka Andrzeja Sikorowskiego, także kompozycje Jana Hnatowicza tworzą niepowtarzalny i rozpoznawalny od pierwszego dźwięku charakter tej formacji.

Grupa Pod Budą

Grupa Pod Budą nagrała kilkanaście recitali telewizyjnych i teledysków do swoich piosenek. Na jej temat powstało kilka programów TVP, m. in.: „Okruchy codzienności czyli Krótka historia grupy Pod Budą” i „Kasta Pod Budą i Andrzej Sikorowski” (w „Leksykonie Polskiej Muzyki Rozrywkowej”). Współpracowali z nią: Maja Sikorowska (voc), Andrzej Pawlukiewicz (p), gitarzyści i basiści – Wojciech Bobrowski, Wacław Juszczyszyn, Bogusław Mietniowski, Paweł Ostafil i perkusiści – Jan Budziaszek, Jerzy Dąbrowski, Czesław Dworzański, Jacek Kochan, Andrzej Kubacki, Andrzej Popiel, Adam Pukalak i Grzegorz Schneider. Od 1992 roku – obok Andrzeja Sikorowskiego i Anny Treter – tworzą ją: Marek Tomczyk (g) i Andrzej Żurek (bg).

Wystąpią:

Andrzej Sikorowski – śpiew, gitara, mandolina,  prowadzenie koncertu
Anna Treter- śpiew, instrumenty klawiszowe
Marek Tomczyk- gitary
Andrzej Żurek- gitara basowa
gościnnie:
Adam Niedzielin -instrumenty klawiszowe
Wojciech Fedkowicz –perkusja

Na jej autorską dyskografię składają się albumy:

„Grupa Muzyczna Pod Budą” (1981, 2002),
„Postscriptum” (1983, 2002),
„List do świata” (1987, 2002) – powstał z nagrań radiowych,
„Lecz póki co żyjemy” (1990, 1993),
„Blues o starych sąsiadach” (1992) – płyta koncertowa,
„Jak kapitalizm, to kapitalizm” (1993),
„17 zim/ Nasze pastorałki” (1995),
„Kolędy” (1995),
„Tokszoł” (1995),
„Żal za…” (1998),
„Kraków, Piwna 7” (1999) – składanka ze „Złotej Kolekcji” zawierająca największe przeboje grupy i płyta
„Razem” (2001).,
„Naftalinowy świat” (2005 ). Znalazły się na nich takie przeboje, jak: „Ballada o ciotce Matyldzie”, „Bardzo smutna piosenka retro”, „Nie przenoście nam stolicy do Krakowa”, „Piosenka o walizce”, „Tokszoł” czy „W moim znaku Waga” – najczęściej melodyjne poetyckie ballady o codziennych smutkach i radościach.